ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΛΟΓΙΚΗ;

Πού κρύβεται η λογική μαζί με το παιδί της, την ψυχραιμία; Πού κρύβεται όταν τη χρειαζόμαστε; Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ; Όταν πρέπει να βρούμε τρόπο να διαχειριστούμε σωστά τον θυμό μας ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα; Ποιος πόλεμος μεταξύ καλού και κακού συντελείται;

Είναι μια διαρκής μάχη. Είναι ασταμάτητη και όσο δεν σε απασχολεί να ασχοληθείς με το κομμάτι της ζωής που λέγεται αυτογνωσία γίνεται μια μάχη ανυπόφορη.

Όταν όμως είσαι σε ένα “σωστό” μονοπάτι ή προσπάθεις με όλες σου τις δυνάμεις να οδηγηθείς σε αυτό και το κακό προσπαθεί να βγάλει νοκ άουτ ό,τι καλό έχεις σαν όπλο… Τι συμβαίνει τότε; Πόσο διαρκεί αυτή η μάχη; Πόσο ξεχνάς τι είσαι; Πόσο κρατάει το σκοτάδι και… Πού πάει η λογική;

Προτιμότερο θα ήταν να μην υπήρχε καν η πιθανότητα οποιασδήποτε μάχης. Να πρυτάνευε ό,τι καλό υπάρχει σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο. Επειδή κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο… Τουλάχιστον να μην φτάσει η λογική σε σκοτεινές διαδρομές. Να κουνηθεί το μυαλό και να ταρακουνήσει και την ψυχή σου. Να γίνει ο πόνος της απομάκρυνσης από το φως δάκρυ και κλάμα για να ξεσπάσεις και να λυτρωθείς.

Κι ακόμα και να “αυτομαστιγωθείς” να μη μείνεις εκεί. Δεν προσφέρει κάτι μόνο αυτό. Να σφίξεις τα δόντια, να ζητήσεις συγχώρεση από τον εαυτό σου, από τον Θεό (αν πιστεύεις), από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους και να θυμηθείς ποιος είσαι και ποιος θέλεις να είσαι. Λύση πραγματική θα δοθεί αν πράξεις λογικά και ψύχραιμα την επόμενη φορά… Και ναι… Δεν καταργείται μια ολόκληρη ζωή, ανθισμένη με καλοσύνη και συμπόνια, από ένα λάθος!

Άκου την καρδιά, αλλά πάρε και τη λογική μαζί σου πάντα… σαν φυλαχτό!