Όταν φτάσει στο τέλος η περιπέτεια…

Δεν παίζουμε σε κάποια χολιγουντιανή ταινία που το σκηνικό στο οποίο γυρίζεται είναι δυστοπικό. Είναι αλήθεια όμως ότι η ανθρωπότητα βιώνει μία έντονα δύσκολη πραγματικότητα. Ο κίνδυνος είναι άμεσος και απειλητικός για την υγεία του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό δεν μπορούμε να λέμε ελαφρά τη καρδία ότι ο φόβος των συνανθρώπων μας είναι παράλογος.

Το βάλσαμο για τον φόβο είναι η ελπίδα. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και αν μας απομένει μία, τη χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία. Άλλωστε, η ελπίδα είναι η μόνη ευνοϊκή θεότητα που έμεινε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άλλες μας έχουν εγκαταλείψει κι ανέβηκαν στον Όλυμπο…

Το “Μένω στο σπίτι” είναι εγκλεισμός; Είναι καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας; Ή είναι μήπως μία έκφραση της συλλογικής συνείδησης που επιλέγει να συμφωνήσει σε κάτι, με απώτερο σκοπό το συλλογικό καλό; Προσωπικά, επιλέγω το τρίτο. Η προσπάθεια, βέβαια, να εναρμονιστεί ένας άνθρωπος γρήγορα και απότομα σε νέες και δύσκολες συνθήκες μόνο εύκολη δεν είναι.

Πολλοί αναρωτιούνται αν αυτή η απίστευτη περιπέτεια θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω καμία πρόβλεψη και δεν μπορώ σίγουρα και απόλυτα να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι “είμαστε οι επιλογές μας” και ότι μία πράξη ορίζεται καλή ή κακή μόλις καταλάβουμε ποιο είναι το κίνητρο πίσω από αυτή. Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου δεν είναι μια ευκαιρία που σου δίνεται μία στο τόσο, λόγω συνθηκών. Είναι μία συνεχής και καθημερινή πάλη, τόσο μα τόσο απαραίτητη. Ίδωμεν!