Το εργάκι είναι το ίδιο. Το σκηνικό μόνο αλλάζει. Διαφορετικοί άνθρωποι – όλων των ηλικιών – απλά βρίσκονται σε μία διαφορετική τοποθεσία. Το κινητό τηλέφωνο αποτελεί προέκταση του χεριού και το βλέμμα χαμένο και ζαλισμένο σε αυτά που συμβαίνουν σε μία οθόνη. Κι όμως γύρω μπορεί να συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα, μπορεί να παραβρίσκονται ένας ή και περισσότεροι ενδιαφέροντες άνθρωποι, μπορεί απλά και μόνο το μέρος να είναι μαγευτικό, μπορεί να… οτιδήποτε.
Παρατηρείς παρέες ή ζευγάρια που συζητούν ελάχιστα ή ακόμα χειρότερα δεν ανταλλάσσουν καμία κουβέντα. Κρύβεται κάποια ευτυχία πίσω από αυτό, μία ευτυχία που δεν μπορώ εγώ να διακρίνω; Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω τι θα μου προσφέρει να χαζεύω μία ψεύτικη ψηφιακή ζωή ενός ανθρώπου, όταν δίπλα μου μπορεί να έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι με πραγματικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που θα μπορώ να συζητήσω μαζί τους, να γελάσω μαζί τους, να τους αγγίξω, να τους αγκαλιάσω.
Και ναι δεν θέλω να είμαι αφοριστική. Είναι όμορφο να αποθανατίσεις μία στιγμή της ζωής σου σε μία φωτογραφία και θα χαρώ να την κοιτάξω. Αυτή η στιγμή καλό θα είναι να αποτελεί μία αυθόρμητη κίνηση, χωρίς να είναι αυτοσκοπός ότι πρέπει υποχρεωτικά να την “ανεβάσεις” στα social media. Το κάνεις, φωτογραφίζεσαι και μετά συνεχίζεις να ζεις την πραγματική ζωή σου.
Αν αισθάνεσαι πως η ζωή σου είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα, κάνεις λάθος και μάλιστα επικίνδυνο λάθος. Ένα λάθος που θα επηρεάσει την ψυχολογική σου υγεία και θα πλήξει την αυτοπεποίθησή σου. Είναι ψέματα τα περισσότερα που παρακολουθείς στην οθόνη σου, άλλα μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα.
Εγώ θέλω να ξεχάσω ότι έχω πάρει μαζί μου το τηλέφωνο. Θέλω να σε δω από κοντά, να μάθω πως είσαι, να ακούσω τα νέα σου, να μιλήσουμε για αλήθειες, να γελάσουμε ή να μοιραστούμε ευεργετικές στιγμές σιωπής. Να πετάξω τα πολλά προσωπεία μου και εσύ τα δικά σου. Να φανερώσουμε τις μάσκες που κρύβουμε κάτω από τη μάσκα που φοράμε.
0 Comment