ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ…

Συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά που δίνουν φέτος Πανελλήνιες είναι γεννημένα το 2002. Κι εγώ έδωσα το 2000… Γκντουπ! (Σωριάζεται στο πάτωμα.)

Δεν διάβαζα πολύ. Το ομολογώ δημόσια. Όχι λόγω εξυπνάδας ή επειδή είχα “πρόγραμμα” – όπως δηλώνουν οι αυθεντικά άριστοι μαθητές. Δεν διάβαζα πολύ γιατί την είχα δει επαναστάτης χωρίς, αλλά και με αιτία. Τα είχα βάλει με το εκπαιδευτικό σύστημα, με εκνεύριζε το φαινόμενο της παπαγαλίας, η σνομπαρία ορισμένων καθηγητών και μαθητών… και άλλα τέτοια όμορφα!

Όσον αφορά το θέμα της παπαγαλίας… Το μόνο μάθημα που έχω ψιλοπαπαγαλίσει ήταν η Ιστορία Γενικής Παιδείας, το οποίο έδινα πρώτο. Αποτέλεσμα;! Αρρώστησα εκείνη τη μέρα (πιο χάλια δεν γίνεται!) και έγραψα… “πανωλεθρία” – όπως έχει πει και ένας μαθητής της γενιάς μου σε κάποιο viral βίντεο.

Αυτό το γεγονός θεωρώ ότι ήταν καθοριστικό! Η βαθμολογία σε εκείνο το μάθημα της Ιστορίας μου έριξε πάρα πολύ τον μέσο όρο. Αν θυμάμαι καλά έβγαλα 17 χιλιάδες και κάτι μόρια. Δεν έφταναν για τα Οικονομικά Τμήματα που είχα δηλώσει (τεράστια μόδα τότε!).

Να μην τα πολυλογώ και χωρίς να γράψω και άλλα προσωπικά γεγονότα, εκείνη η βαθμολογία χρησιμοποιήθηκε την επόμενη χρονιά με το 10% για να περάσω στη σχολή από την οποία αποφοίτησα και για την οποία προοριζόμουν! Μέσα σε μία εβδομάδα ξενοίκιασα από Θεσσαλονίκη για να νοικιάσω στον Βόλο και ξεγράφτηκα από την προηγούμενη σχολή για να γραφτώ στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;!

Οι Πανελλήνιες είναι εφιάλτης. Ένας πραγματικός εφιάλτης – που βλέπεις χρόνια μετά! Ξέρετε ποιον λέω! Ονειρεύεσαι ότι δίνεις εξετάσεις και δεν έχεις διαβάσει απολύτως τίποτα!

Δεν μου βγαίνει να γράψω με τίποτα ότι όλα είναι ρόδινα. Θα είναι σαν να κοροϊδεύω τους μαθητές που θα ξεκινήσουν να γράφουν!

Στους γονείς ή/και κηδεμόνες που είναι δίπλα στα παιδιά θα ήθελα να πω… Κουράγιο και σε εσάς και αφήστε αυτό το διάστημα να σας πουν και κάτι παραπάνω… Αναμενόμενο! Είναι υπερβολικά πιεσμένα και αγχωμένα!

Και τώρα τα μόνα πράγματα που θέλω να πω στους μαθητές είναι:

“Καλή επιτυχία!”

“Προσέχετε τον εαυτό σας!”

“Καμία σχολή δεν σας εξασφαλίζει εγγυημένη επιτυχία στη ζωή σας.”

“Τα δικά σας όνειρα έχουν αξία – και όχι των γονιών σας ή των καθηγητών σας!”

“Είναι φυσιολογικό να αγχώνεστε και να φοβάστε!”

“Είναι φυσιολογικό να μην είστε σίγουροι για τις επιλογές σας! Είστε μόνο 18 χρονών!”

Και αυτό το ότι είστε 18 χρονών σημαίνει – κι ας είναι πολύ μα πολύ κλισέ – ότι όλη η ζωή, όλο το μέλλον είναι μπροστά σας.

Χρησιμοποιήστε το μυαλό και την καρδιά σας και στοχεύστε να γίνετε καλοί, δοτικοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι. Αυτή η κοινωνία που είναι “άρρωστη” πνευματικά και ηθικά τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη πλέον – ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ! Και ας παλέψουμε όλοι μαζί να την αλλάξουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι! Ακόμα και ένα βήμα μπροστά να πάει… Επιτυχία θεωρείται!